Long Way To Ghana

Atar 27/12/2009
Hallo allemaal,het heeft eventjes geduurd voordat we de kans kregen om ons reisverhaal op het internet te schrijven.
Na Marrakech zijn we terug naar Rabat moet rijden ,in het noorden ,om onze Mauritaanse visum te kopen in de Ambassade. Dit ging niet van een leie dakje! Met de nieuwe wetgeving die de Mauritaanse overheid had vastgelegd om geen visums meer te verkopen aan de grens,stonden daar aan deze ambassade massa’s mensen! Om 9u de paspoorten afgeven aan een beambte,ging gepaard met duwen ,wringen,ruzie om het loketje binnen te kunnen. Er was totaal geen organisatie! Iedereen wou zo snel mogelijk z’n paspoort afgeven. Er was zoveel volk dat we de paspoorten maar terug kregen rond 18u s’avonds. Ok, dan hebben we onze dag een beetje ingekleed met wat rond te toeren in Rabat. Het weer viel tegen zodat we uiteindelijk maar ergens binnengekropen zijn om iets te eten. 18u terug aan de ambassade ,aanschuiven aan het poortje! Poortje ging open en we kregen het nieuws dat de paspoorten maar eerst zullen uitgedeeld worden rond 22u wegens het vele werk. Miljaar,weer wachten in de auto!de verloren tijd weer gauw ingevuld met muziek en wat pintje drinken. 22u,iedereen zenuwachtig aan het poortje ! uiteindelijk werden de eerste paspoorten uitgedeeld! Een gedrum met op een bepaald moment een gevecht tussen twee mannen omdat de een niet het geduld had om aan te schuiven. Allé uiteindelijk hadden we onze paspoorten rond 23u terug zodat onze reis verder kon. De nacht hebben we maar doorgereden om de verloren tijd terug in te halen. Marrakech gepasseerd, de Hoge Atlas met regenweer doorkruist,onderweg hier en daar rotsblokken en zand op de weg dat naar beneden was gespoeld door de regen. Agadir voorbij , richting Tiznit en onze eerste kampovernachting was in de duinen rond Tarfaya vlakbij de Atlantische oceaan. De sporen in het zand werden getrokken door de vrouwen die achter het stuur zaten ;-)
’s anderdaags reden we verder naar het zuiden,richting Mauritanie! Het weer werd steeds beter en het verkeer nam sterk af. De ghanacars doen hun best en het verbruik valt best mee. Onze tocht ging die dag tot Dakhla. Gekampeerd in de baai op een kampplaats waar veel gepensioneerde mensen stonden met mobielhomes.
24 december,vroeg opgestaan om de laatste 350km af te leggen naar de grens. Aan de Marokkaanse grens werden onze paspoorten afgestempeld en kregen we te horen “bonne chance”. Het stukje niemandsland tussen Marroko en Mauritanie ligt vol met landmijnen zodat we moesten rijden op de beste pist tussen de 2 landsgrenzen.
Alle, zonder brokken en pannes aangekomen aan de Mauritaanse grenspost waar we onze toer moesten afwachten om het land binnen te mogen. Hier duurde het al even lang als op de ambassade. Mondjesmaat mochten een paar voertuigen door de barelen rijden om het papierwerk af te handelen. Uiteindelijk onze beurt! Bareeltje ging open en wij met volle enthousiasme met de paspoorten naar de gendarme. Een van die gendarmes ,ik vermoed de chef,kreeg het uur in de gaten en alles werd afgesloten. Computer werd afgesloten en wij konden wachten tot ‘sanderdaags. Joepie kerstmisavond vieren tussen 2 barelen,dit is weeral iets anders dan het alledaagse. We hebben er het beste van gemaakt en een klein feestje gebouwd tussen de rommel aan de grens. Als de gendarmes het hadden geweten dat de pinten goed door de keel gingen hadden we misschien daar serieus problemen gehad. Wij waren goed voorzien van al het goede op zulke momenten op te vangen, de andere toeristen en bordercrosser hadden minder geluk en konden wachten tot kerstdag.

25 December, 8uur stonden we paraat aan het loket van de gendarmes om de formaliteiten af te werken. Deurtje ging toe en chef vroeg “avez vous quelque chose pour moi”. Zoals op vele plaatsen in afrika kennen we deze slogan al om de persoonlijke zwarte kas aan te vullen.
Uiteindelijk zijn we terug op weg om onze eerste lange pist ,evenwijdig met het spoor waarop de langste trein ter wereld rijdt,onder de wielen te verwerken .De pist van Nouadibou via chouml naar Atar. Op deze pist werden we al een tijdje in het oog gehouden door de mauritaanse militairen die in de beurt patrouilleerden zodat we op een bepaald moment werden tegen gehouden door een jeep pick up waarin 5 man zaten. Drie van hen stond in de pick up recht met machinegeweren,tulbanden rond hun hoofd en de chef achter het stuur. Het leek wel op een film scenario! De chef stapte uit en begroette ons plechtig en beetje verontschuldigend dat ze ons tegenhielden op onze reis. De streek aldaar was op het ogenblik minder veilig zodat we geëscorteerd werden naar de eerste dorpje,langs het spoor! Wat een belevenis vooraan een jeep met 5man waarvan 3 met machinegeweren en achteraan het zelfde. 10 militairen om 6 toeristen te beschermen tegen banditisme. In het dorp aangekomen mochten we kamperen op het terrein van de militairen. Tentje recht,potje gekookt en vroeg gaan slapen zodat we s’morgens vroeg onze reis konden verder zetten. S’nachts een gedaver langs ons oren! De langste trein ter wereld ,+/-2km passeerde het dorp en maakte zoveel lawaai dat iedereen wakker werd behalve Mieke die niets heeft gehoord. Het spoor lag op nog geen 10m van ons kamp!
26 December ons materiaal ingepakt na het spek van Luc te hebben gebakken, mochten we vertrekken zonder escort naar Atar. Bizar! Regels in Afrika veranderen dagelijks! Vroemm wij weg langs de pist naar Atar. De vrouwen achter het stuur want ze moesten slagen in hun off road examen onder het strenge toezicht van Ive,Luc,Francis en Robert. Het liep vlot zodat de beide dames uitmuntend geslaagd waren. In de late namiddag aangekomen in Atar waar we op de camping Bab Sahara onze nacht hebben doorgebracht. Oef uiteindelijk konden we ons nog eens degelijk wassen en het zand uit onze oren verwijderen.

27 december alles volgetankt en de nodige mondvoorraad aangekocht om de zware pist via Chingetti naar Tidjikja te overbruggen. Het eerste gedeelte liep over een bergkam waar we een zware steenpiste moesten op klimmen. De karretjes hebben serieus hun werk moeten doen! Stenen,rotsen en duinen hebben onze weg gekruist om in Chingetti te geraken. Chingetti is een oud karavaan dorp van vroeger waar nomaden langs trokken om hun koopwaren aan de man te brengen.We hebben hier in het dorp geprobeerd onze website aan te passen,maar de internet verbinding werkte niet goed.
Hupse, ons spoor werd verder getrokken naar Tidjikja. Het eerste gedeelte van deze slingerende pist was vrij zwaar met rotsachtige landschap waar hier en daar wat vegetatie groeide. S’avonds ons potje gekookt onder het licht van een bijna volle maan.





28 december s’morgens wakker geworden met het verhaal dat het in de woestijn steeds muisstil is,maar dit bleek alleen zo te zijn als The King of Zamunda,alias Luc niet in zijn tent ligt te ronken als een wild woestijnbeest op zijn luipaard matrasje!Het laatste spek moest gebakken worden om onze King tevreden te stellen,met tegenzin van broer Francis.Deze dag hebben we duinen getrotseerd waar we af en toe serieus vast zaten in het losse zand!Mieke en Lief stropte hun mouwen op en duwden zo hard dat hun spierballen goed gespannen stonden om de karretjes los te duwen ,ehumm,eigenlijk hebben we allemaal stevig geschubd en geduwd,maar de dames stonden steeds op de eerste rij. Ondertussen reden we meer zuidwaarts zodat de temperaturen sterk toenamen tot voorbij de 40°C. s’middags vastzitten in het zand werd op de duur toch zwaarder omdat we meer vocht nodig hadden. De flessen (bier)drinkwater slankte op den duur sterk af.
29 December nog 70 km naar Tidjikja. Onderweg hebben we een prachtig gebied doorkruist,eigenlijk een oude rivierbedding, waar palmbomen, duinen,rotsformatie elkaar afwisselde. Op de pist hebben we ook een oude canyon tegengekomen waar ooit een grote waterval gestroomd heeft. Een idyllisch plaatsje ,waar we allemaal een traantje wegpinken omdat we dit niet konden delen met onze partners @ home.
Nog 20km te gaan naar Tidjikja!Robert dacht dit gaat snel onder de wielen verzet worden,maar dit bleek niet het geval geweest te zijn. Robert reed met de wagen op kop en op een bepaald ogenblik was hij het spoor kwijt zodat we met de wagens de nodige manoeuvres en kapriolen moesten uithalen om terug op spoor te komen. Het was niet evident om een weg te zoeken tussen rotsblokken en tallus. Dju, de wagens zijn een beetje in waarde gezakt,blutsen en krassen in carrosserie!
30 december In Tidjikja aangekomen hebben we eerst Ghanacar I laten herstellen bij een lasser. de linkse onderste wielophanging was afgescheurd door het harde labeur van de laatste dagen. De ophanging is hersteld op zijn Afrikaans! De gebroken regelvijs werd er afgeslepen en een nieuwe bout werd er opgelast. De man gebruikte een zonnebril om zijn ogen te beschermen, echt Afrikaans!
Het andere team heeft van dit moment geprofiteerd om op een camping zich te wassen ,geld te wisselen,eten te bestellen . Die avond hebben we op de camping beslist om de nacht door te rijden langs de asfaltweg naar Mali,Bamako! Lief moet de vlieger hebben op 2 januari!!
De reisroute ging van Tidjikja naar Kiffa naar Alioun Al Etrous via de route Despoir. Die weg is echt een baan waar je veel geluk moet hebben. Grote gaten in de weg,koeien,kamelen en ezels die gewoon op de weg staan te slapen of zonder boe of ba de weg oversteken. De gendarmerie controles onderweg raadde het niet aan om s’nachts te rijden over deze baan wegens het gevaar. Die nacht rijden was veel zwaarder dan rijden over pisten vol met rotsen.



31 December Mali here we come! De grensovergang van Mauritanië en Mali ging vanzelf! Weinig volk stond aan te schuiven aan de grenzen. Stempels laten zetten,verzekering gekocht,geld CFA’s gewisseld en hup met de geit. De weg in Mali was veel beter ,maar er moest betaald worden! Peage kennen ze hier ook al .We moesten 500CFA’s betalen wat overeenkomt met+/- 1€. Het landschap veranderde stilletjes aan van Sahara toestanden naar beboste gebieden met gras en de eerste Boabab’s. Bomen die een dikke stam hebben die ze precies uit de grond getrokken hebben en omgekeerd terug in de grond hebben geduwd. De takken lijken wel wortels.Na een lange rit zijn we uiteindelijk in Bamako aangekomen. Een stad waar het verkeer echt chaotisch verloopt. Vooral s’avonds hier aankomen bleek niet gemakkelijk te zijn om de juiste weg te vinden in deze stad. Gelukkig hadden we een stadsplannetje en een goede co piloot,alias Mieke, die de weg goed kon herkennen via het kaartje en nummers van de straten. Uiteindelijk een goed hotel gevonden aan de oever van de Niger waar we oud op nieuw hebben gevierd met alcoholvrij bier!!Gelukkig hadden ze wel champagne in het hotel zodat we om 24u het nieuwe jaar konden ingaan met klinkende glazen.
1 januari was een dag van eens niks doen! We hebben aan het zwembad wat gelegen, de stad bezocht, Lief en Mieke hebben wat kado’s gekocht voor thuis.