Long Way To Ghana

1 januari was een dag van eens niks doen! We hebben aan het zwembad wat gelegen, de stad bezocht, Lief en Mieke hebben wat kado’s gekocht voor thuis. Hier in Bamako bij het hotel kregen we al een redelijk bod voor onze wagens. De prijs lag al een stuk hoger dan we ze in België gekocht hadden ! Maar de reis was nog niet te einde zodat we de man bedankt hadden voor het bod!s’avonds met zessen in de taxi,zijn we in de stad gaan eten in een redelijk chique restaurant “De montecristo”. Cocktails, flesjes wijn met de daarbij behorende Afrikaanse vlees en visgerechten heeft ons goed gesmaakt .Die nacht van 1 op 2 januari hebben wij afscheid moeten nemen van Lief,haar vakantie zat erop en moest op maandag terug paraat staan in de school L.

2 januari redelijk op tijd opgestaan om onze reis verder te zetten naar Burkina Faso. Onze reisroute ging van Bamako naar Bobo-dioulasso via de asfaltweg. Onderweg hebben we de watervallen van Farako bezocht,een kleine waterval die op dat moment van de dag wel verfrissend was, de temperaturen klimmen hier op de middag gemakkelijk naar 45°C! Wat kiekjes genomen van het natuurwonder en hup verder naar de grens. Deze grensovergang ging gepaard zonder moeilijkheden! Bij de douane verschoten we wel even met een vraag van de douanier. Hij vroeg ons de waarde van de wagen om de “Laissez passer” in te vullen. Wij deden of onze neus bloede en zeiden dat we daar geen gedacht van hadden. De man keek even over z’n brilletje naar de wagens en vulde een bedrag in dat 3 maal zoveel was dan wij ze hebben aangekocht in Belgie. Dat was eventjes slikken, oude karren vooral Toyota’s, mercedes, peugeots hebben hier in afrika een grote waarde. Wij met een dikke smile verder richting Bobo-……. Eens in Bobo wij maar zoeken naar wegwijzers richting Kédougou. In heel die stad was geen enkele richtingsaanwijzer te bespeuren. Een drukke stad waar heel veel brommertjes reden met de nodige stinkende uitlaatgassen van 2 takt motortjes. Uiteindelijk de weg maar vragen aan enkele voorbijgangers zodat we op de goede baan zaten naar het meer van de nijlpaarden “Mare hippotamis” ofzoiets! Het was ondertussen al stilletjes avond aan het worden en we probeerde nog op tijd daar aan te komen! De zon was ons voor en nacht viel sneller dan we dachten zodat we genoodzaakt waren om de brousse in te rijden om aldaar een kamp te maken. Allé wat circuleren tussen het struikgewas waar we dan na een paar kilometers van de weg een mooi plekje vonden om ons kamp recht te zetten. Upse, tentjes recht, potje koken en opeens zagen we lampjes flikkeren in het duister! Het lampje kwam na een tijdje dichter naar ons en het bleek een man te zijn die daar woonde met zijn gezin en z’n koeien. Die koeien hadden we al gehoord,maar hebben daar op dat ogenblik niet bij stilgestaan omdat je die beesten overal ziet! Op de weg, naast de weg, op de berg, naast de rivier! Die beesten lopen overal gewoon los rond!

We vroegen de man of het een probleem was dat we hier kampeerde. Neen geen enkel probleem zei hij en we gaven de man een oude jas als kado! Je moet dit maar eens in europa proberen,ergens op een stuk grond rijden en aldaar je tent op zetten, de politie zal er wel snel staan. Dit is Afrika en de mensen denken hier totaal anders als bij ons. Die nacht hebben we vele geluiden gehoord van nachtdieren en s’morgens werden we gewekt door de koeien op het erfje.

3 Januari, amaai,nu bij daglicht zag je pas hoe deze mensen leefden! Rieten hutjes die omwalt waren door takken om zo een soort afbakening te maken. Alles ingepakt,de mensen uitgewuifd en hup richting naar het meer van de hippo’s. Het bleek dat we er niet ver vandaan waren, de gravelweg opgedraaid, 14 km gereden,wuiven naar de mensen die gingen werken op de katoenvelden,kinderen die een kado vroegen en uiteindelijk in het reservaat aangekomen bij de boshut. Niemand te zien zodat we maar zelf op verkenning gingen naar het meer. Ja, dat was wel even spannend omdat we totaal niets van dit gebied kenden en waar die beesten vertoefden. Uiteindelijk kwam er toch een gids aan en die heeft ons met een bootje,al zoekend naar deze dieren gebracht. De man keek naar de witte vogels die meestal in buurt van deze dieren vertoeven en uiteindelijk zagen we de eerste dieren liggen knorren of brommen in het water. Op een afstand van +/- 50m hebben we deze prachtige ,dikke dieren hun dagelijks bezigheid kunnen waarnemen. Hangen in het water,af en toe rechtstaan,gapen en protten in het water met hun staartje. Naar het schijnt worden er meer mensen aangevallen door hippo’s dan door roofdieren werd hier verteld door de bevolking. Het was een prachtige ervaring om deze dieren in hun natuurlijke habitat waar te nemen. Op de terugvaart op het water hebben we er nog een paar tegengekomen die al zwemmend of onder water wandelend zich gingen vervoegen naar de groep,die we gezien hadden. Gevaarlijk is dit wel want zo’n beest kon gemakkelijk ons bootje omkappen;maar dat is een ander verhaal dat gelukkig niet is gebeurd!

Wij tevreden om een van de top 5 gezien te hebben in Afrika verder gereden naar Boromo! +/- 100km verder richting Ouagadougou. Boromo staat bekend om zijn olifanten. De weg liep vlekkeloos met hier en daar koters in het asfalt,die de wagens soms van links naar rechts schudde. Boromo in het zicht en nu maar zoeken naar een bord met de vermelding Campement Le Kaicedra. Dit Campement zou in het reservaat liggen waar we zouden kunnen overnachten en nog eens van een frisse douche zouden kunnen genieten. Helaas Afrika zou Afrika niet zijn als zelfs dit een probleem lijkt te zijn om dit te vinden. Wij naar de gendarmes en aldaar de weg gevraagd naar het Campement. De man wist ons te vertellen dat hij iemand kent die ons tot daar zou brengen,deed een telefoontje en 5minuten later stond Mamadou met brommerchauffeur bij ons. De jonge gids was rond van gestalte en viel duidelijk op in dit arme land,waar de meeste mensen tenger zijn. Allé,wij vroegen of hij ons tot daar kon brengen om aldaar te overnachten . “ Oeps,eeeeeeeeen stevige put in de weg”,ik ben aan het schrijven in de auto!Terug naar ons verhaal! Mamadou wist ons te vertellen dat het Campement in het reservaat van de kaart was geveegd door de hevige regens van het afgelopen regenseizoen,maar hij wist een andere verblijf juist buiten het dorp waar we ook konden logeren. Oke die avond hebben we ook in een bed kunnen slapen en het douchke was welkom.

5januari ,vroeg uit te veren want we gingen met Mamadou naar het reservaat. Afgesproken in het dorp kwam hij met de brommerchauffeur aangereden en wij weg naar de brousse. De pist daar naartoe was redelijk zwaar doordat de regen veel geulen heeft getrokken in het zand. De mannen met de brommer konden gemakkelijker op de beschadigde stukken rondrijden. Onderweg heeft Robert de GPS coördinaten opgenomen om vanuit het dorp naar het verwoeste Campement te rijden. Dit kan nog van pas komen voor later!

Eens aangekomen leek dit plekje aan de rivier een klein paradijsje. De auberge was gedeeltelijk terug hersteld en een groot afdak van riet en hout gaf de nodige schaduw om de weinige toeristen wat afkoeling te geven. Ondertussen had een van de gidsen aldaar op verkenning geweest naar een kudde olifanten in de buurt. Gsm gebruik staat ook niet stil in Afrika. Mamadou had de plaatselijke gids al op de hoogte gebracht dat we onderweg waren.

Wijle weg te voet met stevige schoenen,behalve Mieke op flipfloppers, fototoestellen in ons handen de brousse in! De gids gaf ons de instructies om achter hem te blijven en +/- hetzelfde pad te volgen. Spannend zo rondlopen in de brousse op zoek naar olifanten. Stuifzand in de lucht en ja hoor in no time zagen we onze eerste olifanten tussen de struiken in de brousse staan. Foto’s werden genomen maar moesten om veilige afstand van de dieren blijven. Het zijn natuurlijk wilde dieren en geen zoodieren en deze groep was zeker gevaarlijk omdat er kleintjes bij waren. Amaai, wat een ervaring,zo dicht ,zonder bescherming bij deze imposante dieren te mogen staan en ze te begapen. De dieren hadden ons ook in de gaten zodat we van de gids af en toe terug moesten gaan naar een veiliger afstand. Na de fotoshoot terug naar het paviljoen waar we konden genieten van de omgeving,vogels,bavianen, wachtend op olifanten die de rivier konden overstaken. De olifanten staken niet de rivier over maar passeerde langs de andere kant zodat we in een versnelt tempo terug naar de andere locatie gebracht werden waar een andere kudde stond grazen. Foto’s werden genomen en op een bepaald ogenblik kreeg Ive de opmerking dat hij moest oppassen omdat hij een rode T shirt aanhad. De olifanten zouden de rode kleur ook als een bedreiging kunnen aanzien! Het werd steeds warmer en warmer in de brousse en een mens krijgt daar dorst van zodat we terug zijn gereden naar het dorp Boromo. Een frisse Brakina bier zou ons goed smaken ! In het dorp heeft Luc de boodschap verspreid dat we ghanacar II verkopen omdat hij en Francis dit weekend naar huis vliegen. Deze boodschap ging rond als een lopend vuurtje of via tam tam want s’avonds kwam er een kandidaat langs om met ons kennis te maken en de wagen te bekijken. De man zijn naam was Moussa, wat een toeval ,gelijk onze gids van een paar jaar terug in Libië! Allé deze naam zal wel meer voorkomen,denk ik! De onderhandeling begon en na een nachtje slapen werd er een prijs afgesproken die 2 maal hoger lag dan de aankoopprijs in België. Wij blij omdat we toch een wagen hebben verkocht met geen verlies!

6 januari stonden we met de wagen aan een plaatselijke garage waar ze de uitlaatpijp hebben hersteld. De uitlaat had ernstige schade opgelopen tijdens het off road rijden in de Mauritaanse sahara,vooral die laatste 20km naar Tidjikja,over de rotsblokken,leek wel rockcrowling . Deze herstelling hadden we overeengekomen alvorens Moussa de wagen zou kopen. Die €20 kosten zouden we wel erbij nemen. En Jahoor, deze herstelling ging echt terug op zijn Afrikaans,heel de uitlaat werd onder wagen in het zand gedemonteerd. De werkers lagen op hun rug in het zand onder de wagen, de sjalemo werd boven gehaald en de slechte stukken werden er tussenuit gehaald en vervangen door buis van een oude uitlaat. 3 man heeft de karwei geklaard in +/- 4uur.

Op het ogenblik dat ik nu aan het schrijven ben zijn we onderweg naar Ouagadougou, waar we met Moussa de centen gaan ophalen. Wij willen betaald worden in euro’s en niet in CFA’s en vermits in Boromo geen euro’s verkrijgbaar zijn,heeft hij contact opgenomen met de bank in de hoofdstad.