7 januari op tijd opgestaan in hotel Ricardo,een hotel in koloniale stijl! In het hotel hingen opgezette dierkoppen van buffels,antilopen en zo meer. De meeste diersoorten die nog in west afrika bestaan waren hier half tentoongesteld. Deze morgen moesten we met Moussa ,de man die de wagen heeft gekocht, naar de gendarme om het verkoopbewijs te legaliseren. De chassisnummer van de wagen werd zelfs door gegeven aan Interpol,om te zien dat de wagen niet gestolen was in europa of zo! Alle, heel deze affaire heeft juist een uurtje in beslag genomen ,we hebben de man bedankt voor de aankoop van de wagen en hem veel succes gewenst. Het weer werd maar warmer en warmer tot rond de 48°C zodat we de rest van de dag in of aan het zwembad hebben gelegen. Het was eigenlijk een dag van niks doen om niet veel over te vertellen.

8 januari was de dag dat we afscheid namen van Luc en Francis. Hun vakantie was ten einde en zij vlogen terug huiswaarts op zaterdag. Onze tocht ging verder naar Parc d’Arli,350km verder naar het oosten van Burkina Faso. Alles volgetankt en upse wij weg met z’n drietjes,Mieke,Ive en Robert. Nu ook nog de juiste baan vinden hier in Ouagadougou naar Fada. Uiteindelijk hebben we toch de juiste baan gevonden en konden we de stad achter ons laten! Wij blij ,want deze stad heeft een vreselijke luchtvervuiling en pakt verschrikkelijk op je luchtwegen en ogen. 1 miljoen mensen,vele brommertjes,opvliegend stofzand, vele kookvuurtjes , uitlaatgassen van auto’s en daarbij nog de rook van de vele bos-en grasbranden rond de stad. De brandweerman in Ive kwam hier al vele malen naar boven maar we hebben toch steeds kunnen beletten dat hij ons schaarse drinkwater omzette in bluswater .

Nu de stad achter ons ligt lezen we in de Lonley Planet dat we ons aan een hele resem Afrikaans wild mogen verwachten in parc d’Arli. Olifanten,bavianen,antilopen,coba’s (ook een soort antiloop….en lekker ondervinden we later J) ,leeuwen ,nijlpaarden en er zouden nog enkele luipaarden rondlopen. PSSSSSSSSSSSSSSSSSTTTT…..miljaar,weeral nen band erdoor. Dat brengt het totaal op 5!!! Nu wordt het wel wa spannend want onze laatste binnenband word hiervoor gebruikt. Ons linkervoorwiel is zo versleten dat we op plaatsen reeds den ijzerdraad hebben opgereden en er nu precies terug rubber is….wat niet zo goed is geloof mij.

S’avonds hebben we overnacht in een auberge “les chasseurs de Burkina”,een verblijf waar rijke westerse jagers logeren om groot wild af te schieten. Rond het park mag nog geschoten worden op wild tijdens het droge seizoen! Hier ook hingen de nodige koppen van de dieren die hier nog leefden en foto’s van jagers die hun prooi hadden neergeschoten. Om te logeren in een bungalow werden hier westerse prijzen gehanteerd zodat wij maar ons tentje hadden neergezet naast het restaurant.

9 januari wij verder het park binnen om op kijkjacht te gaan naar de wilde dieren. Kijken links en rechts en ja hoor de eerste groep bavianen kruisten ons pad. De bavianen zochten eetbare zaden op de grond en in de bomen. Ter hoogte van een waterpoel hebben ook de eerste wrattenzwijnen tegengekomen. De beesten liepen zonder al te veel zorgen niet ver van onze wagen richting de waterpoel. Aan de waterpoel zagen we kleine en grote antilopen “de coba” . Van dit dier hadden we de dag voordien,zonder het te weten,een stuk mals rood vlees gegeten in het jagersverblijf. We zijn het te weten gekomen nadat we het gevraagd hadden aan de eigenaar.

Wij verder naar het dorp Arli om daar de afslag te nemen op de pist naar de rivier Pendjari op de grens met Benin. In het dorp aangekomen wist men ons te zeggen dat de brug over de rivier beschadigd was door het laatste regenseizoen en niet kon overgereden worden met een auto. Deju, we hadden graag een lus willen maken door het gedeelte natuurreservaat van Benin en zo terug naar Burkina Faso. Upse de zelfde 85km weg terug van waar we gekomen zijn richting Pama.

10 januari wakker geworden in de brousse juist voor Pama. Robert had een bericht gekregen van CID organisations dat een van hun mensen stond te wachten aan de grens van Ghana. Wij verder richting grens Ghana. Onderweg terug een platte band. Miljaar, wij zijn door onze binnenbanden,maar gelukkig hadden wij nog de nodige bandkleefherstellapjes bij en de beschadiging was gelukkig niet te groot zodat de band weer snel hersteld was onder hete temperaturen. Het drinkwater was snel er door! In Koupela hebben we nog een occasie reserve band gekocht bij de plaatselijke bandenhersteller. De man vroeg eerst te veel geld voor deze band en mijn bod was te weinig zodat we hem bedankte en deden of we doorreden. Hij hield ons toch tegen en ging toch akkoord met mijn bod. De band werd vervangen en de oude band werd op de stapel gezwierd bij de andere afgedankte banden. Onderweg hebben we nog een natuurreservaat doorkruist. De asfalt liep dwars door het park en er stonden bordjes dat er olifanten kunnen oversteken en ja hoor plots stak er een groep olifanten de weg over. Mieke in de remmen,een “coude de frein” want ze verschoot natuurlijk dat die beesten de weg overstaken zonder een waarschuwing. Even stoppen en de nodige foto’s nemen van overstekende olifanten! Wauw dit was totaal iets anders dan koeien,geiten en ezels. Rond 17u30 kwamen we aan de grens van Ghana. De gendarmes zeiden dat we ons snel moesten laten inchecken omdat de grens sluit om 18u. Paspoorten werden genoteerd in de computer,hier gaat alles een beetje moderner aan toe, en hup naar de douane voor de auto! Ondertussen had de man van CID ons gevonden op de grens en konden we de formaliteiten van de wagen bij de douane vervullen. 18u de douaniers stoppen met werken L. Dit was de tweede keer dat we een nacht konden doorbrengen tussen 2 barelen. Gelukkig waren er wat taxfree shops zodat we toch wat drank konden aankopen om de nacht door te kunnen. Ik bedoel frisdrank J s’avonds zijn we nog ene gaan drinken “een Star” in de plaatselijke openlucht kroeg. Op een bepaald moment was er een ruzie tussen 2 mannen die nogal gewelddadig op de vuist gingen. Ze waren beide duidelijk dronken en belandden op een bepaald ogenblik “bonk” bovenop onze tafel. Wij sprongen natuurlijk weg en zij lagen gewoon verder bovenop de gebroken flessen verder te vechten. Hoe het verder afgelopen is weten we niet,maar lichamelijk letsel zullen ze wel gehad hebben. Die nacht hebben we met z’n drie in de auto geslapen. Mieke op de achterbank,Ive op de voorste passagierszetel en Robert aan de bestuurderskant. Comfortabel was het niet,maar we hebben toch iets kunnen slapen tussen het gesnurk van Ive en Robert.

10 januari vroeg en bijna gebroken wakker geworden en klaar om de formaliteiten van de auto te vervullen. Amaai ,wat een papierwerk om die wagen het land in te krijgen. Een fixer heeft de job voor ons geklaard zodat alles wat sneller verliep. Eigenlijk hadden we geluk bij de douane omdat die nacht van het gevecht ook de douaniers in de pub zaten en alles gezien hadden. Dit gaf een soort connectie en creëerde een vertrouwensband zodat handen snel werden geschud aan de grens en de formaliteiten afgehandeld waren.

Alle, wij verder met Isaah,de man van CID,naar Tamale. De rit liep zonder problemen over goede onderhouden asfaltwegen. Aangekomen in Tamale hebben we het hoofdbureau van CID opgezocht en dit was voor Mieke een leuke verrassing om al haar oude bekenden terug te zien. s’avonds heeft zij het gezin opgezocht waar zij destijds gewoond heeft. Ive en Robert hebben wat rondgehangen in de stad en een internetcafé opgezocht om een terugvlucht te boeken voor onze vlucht terug naar België. Dat was even balen in het internetcafé,de verbinding viel constant weg zodat wij het zo maar gelaten hadden.

11 januari wij terug naar CID organisations om daar via het internet onze vlucht te boeken. De goedkoopste was via Egyptair. Een tussenstop in Cairo bleek wel interessant te zijn ! Zo hebben ook eens voet aan wal gezet in Egypte ;-)

Wij boeken via Connections in belgie en nu bleek dat je tegenwoordig ook met je visa kaart zulke bedieningkastjes nodig hebt om veilig te kunnen betalen via het net! Al onze bankkaarten geprobeerd en niks werkte zonder dat digikastje. Alle, uiteindelijk gebeld met Connections of we dit niet op een andere manier konden regelen. Foto’s van paspoorten,visa en identiteitskaarten werden verstuurd per mail en op deze manier kon de zaak wel besteld worden. Nu nog even wachten,want ondertussen heb ik hier het reisverslag aangepast van de laatste dagen.

Burkina Faso

1 januari was een dag van eens niks doen! We hebben aan het zwembad wat gelegen, de stad bezocht, Lief en Mieke hebben wat kado’s gekocht voor thuis. Hier in Bamako bij het hotel kregen we al een redelijk bod voor onze wagens. De prijs lag al een stuk hoger dan we ze in België gekocht hadden ! Maar de reis was nog niet te einde zodat we de man bedankt hadden voor het bod!s’avonds met zessen in de taxi,zijn we in de stad gaan eten in een redelijk chique restaurant “De montecristo”. Cocktails, flesjes wijn met de daarbij behorende Afrikaanse vlees en visgerechten heeft ons goed gesmaakt .Die nacht van 1 op 2 januari hebben wij afscheid moeten nemen van Lief,haar vakantie zat erop en moest op maandag terug paraat staan in de school L.

2 januari redelijk op tijd opgestaan om onze reis verder te zetten naar Burkina Faso. Onze reisroute ging van Bamako naar Bobo-dioulasso via de asfaltweg. Onderweg hebben we de watervallen van Farako bezocht,een kleine waterval die op dat moment van de dag wel verfrissend was, de temperaturen klimmen hier op de middag gemakkelijk naar 45°C! Wat kiekjes genomen van het natuurwonder en hup verder naar de grens. Deze grensovergang ging gepaard zonder moeilijkheden! Bij de douane verschoten we wel even met een vraag van de douanier. Hij vroeg ons de waarde van de wagen om de “Laissez passer” in te vullen. Wij deden of onze neus bloede en zeiden dat we daar geen gedacht van hadden. De man keek even over z’n brilletje naar de wagens en vulde een bedrag in dat 3 maal zoveel was dan wij ze hebben aangekocht in Belgie. Dat was eventjes slikken, oude karren vooral Toyota’s, mercedes, peugeots hebben hier in afrika een grote waarde. Wij met een dikke smile verder richting Bobo-……. Eens in Bobo wij maar zoeken naar wegwijzers richting Kédougou. In heel die stad was geen enkele richtingsaanwijzer te bespeuren. Een drukke stad waar heel veel brommertjes reden met de nodige stinkende uitlaatgassen van 2 takt motortjes. Uiteindelijk de weg maar vragen aan enkele voorbijgangers zodat we op de goede baan zaten naar het meer van de nijlpaarden “Mare hippotamis” ofzoiets! Het was ondertussen al stilletjes avond aan het worden en we probeerde nog op tijd daar aan te komen! De zon was ons voor en nacht viel sneller dan we dachten zodat we genoodzaakt waren om de brousse in te rijden om aldaar een kamp te maken. Allé wat circuleren tussen het struikgewas waar we dan na een paar kilometers van de weg een mooi plekje vonden om ons kamp recht te zetten. Upse, tentjes recht, potje koken en opeens zagen we lampjes flikkeren in het duister! Het lampje kwam na een tijdje dichter naar ons en het bleek een man te zijn die daar woonde met zijn gezin en z’n koeien. Die koeien hadden we al gehoord,maar hebben daar op dat ogenblik niet bij stilgestaan omdat je die beesten overal ziet! Op de weg, naast de weg, op de berg, naast de rivier! Die beesten lopen overal gewoon los rond!

We vroegen de man of het een probleem was dat we hier kampeerde. Neen geen enkel probleem zei hij en we gaven de man een oude jas als kado! Je moet dit maar eens in europa proberen,ergens op een stuk grond rijden en aldaar je tent op zetten, de politie zal er wel snel staan. Dit is Afrika en de mensen denken hier totaal anders als bij ons. Die nacht hebben we vele geluiden gehoord van nachtdieren en s’morgens werden we gewekt door de koeien op het erfje.

3 Januari, amaai,nu bij daglicht zag je pas hoe deze mensen leefden! Rieten hutjes die omwalt waren door takken om zo een soort afbakening te maken. Alles ingepakt,de mensen uitgewuifd en hup richting naar het meer van de hippo’s. Het bleek dat we er niet ver vandaan waren, de gravelweg opgedraaid, 14 km gereden,wuiven naar de mensen die gingen werken op de katoenvelden,kinderen die een kado vroegen en uiteindelijk in het reservaat aangekomen bij de boshut. Niemand te zien zodat we maar zelf op verkenning gingen naar het meer. Ja, dat was wel even spannend omdat we totaal niets van dit gebied kenden en waar die beesten vertoefden. Uiteindelijk kwam er toch een gids aan en die heeft ons met een bootje,al zoekend naar deze dieren gebracht. De man keek naar de witte vogels die meestal in buurt van deze dieren vertoeven en uiteindelijk zagen we de eerste dieren liggen knorren of brommen in het water. Op een afstand van +/- 50m hebben we deze prachtige ,dikke dieren hun dagelijks bezigheid kunnen waarnemen. Hangen in het water,af en toe rechtstaan,gapen en protten in het water met hun staartje. Naar het schijnt worden er meer mensen aangevallen door hippo’s dan door roofdieren werd hier verteld door de bevolking. Het was een prachtige ervaring om deze dieren in hun natuurlijke habitat waar te nemen. Op de terugvaart op het water hebben we er nog een paar tegengekomen die al zwemmend of onder water wandelend zich gingen vervoegen naar de groep,die we gezien hadden. Gevaarlijk is dit wel want zo’n beest kon gemakkelijk ons bootje omkappen;maar dat is een ander verhaal dat gelukkig niet is gebeurd!

Wij tevreden om een van de top 5 gezien te hebben in Afrika verder gereden naar Boromo! +/- 100km verder richting Ouagadougou. Boromo staat bekend om zijn olifanten. De weg liep vlekkeloos met hier en daar koters in het asfalt,die de wagens soms van links naar rechts schudde. Boromo in het zicht en nu maar zoeken naar een bord met de vermelding Campement Le Kaicedra. Dit Campement zou in het reservaat liggen waar we zouden kunnen overnachten en nog eens van een frisse douche zouden kunnen genieten. Helaas Afrika zou Afrika niet zijn als zelfs dit een probleem lijkt te zijn om dit te vinden. Wij naar de gendarmes en aldaar de weg gevraagd naar het Campement. De man wist ons te vertellen dat hij iemand kent die ons tot daar zou brengen,deed een telefoontje en 5minuten later stond Mamadou met brommerchauffeur bij ons. De jonge gids was rond van gestalte en viel duidelijk op in dit arme land,waar de meeste mensen tenger zijn. Allé,wij vroegen of hij ons tot daar kon brengen om aldaar te overnachten . “ Oeps,eeeeeeeeen stevige put in de weg”,ik ben aan het schrijven in de auto!Terug naar ons verhaal! Mamadou wist ons te vertellen dat het Campement in het reservaat van de kaart was geveegd door de hevige regens van het afgelopen regenseizoen,maar hij wist een andere verblijf juist buiten het dorp waar we ook konden logeren. Oke die avond hebben we ook in een bed kunnen slapen en het douchke was welkom.

5januari ,vroeg uit te veren want we gingen met Mamadou naar het reservaat. Afgesproken in het dorp kwam hij met de brommerchauffeur aangereden en wij weg naar de brousse. De pist daar naartoe was redelijk zwaar doordat de regen veel geulen heeft getrokken in het zand. De mannen met de brommer konden gemakkelijker op de beschadigde stukken rondrijden. Onderweg heeft Robert de GPS coördinaten opgenomen om vanuit het dorp naar het verwoeste Campement te rijden. Dit kan nog van pas komen voor later!

Eens aangekomen leek dit plekje aan de rivier een klein paradijsje. De auberge was gedeeltelijk terug hersteld en een groot afdak van riet en hout gaf de nodige schaduw om de weinige toeristen wat afkoeling te geven. Ondertussen had een van de gidsen aldaar op verkenning geweest naar een kudde olifanten in de buurt. Gsm gebruik staat ook niet stil in Afrika. Mamadou had de plaatselijke gids al op de hoogte gebracht dat we onderweg waren.

Wijle weg te voet met stevige schoenen,behalve Mieke op flipfloppers, fototoestellen in ons handen de brousse in! De gids gaf ons de instructies om achter hem te blijven en +/- hetzelfde pad te volgen. Spannend zo rondlopen in de brousse op zoek naar olifanten. Stuifzand in de lucht en ja hoor in no time zagen we onze eerste olifanten tussen de struiken in de brousse staan. Foto’s werden genomen maar moesten om veilige afstand van de dieren blijven. Het zijn natuurlijk wilde dieren en geen zoodieren en deze groep was zeker gevaarlijk omdat er kleintjes bij waren. Amaai, wat een ervaring,zo dicht ,zonder bescherming bij deze imposante dieren te mogen staan en ze te begapen. De dieren hadden ons ook in de gaten zodat we van de gids af en toe terug moesten gaan naar een veiliger afstand. Na de fotoshoot terug naar het paviljoen waar we konden genieten van de omgeving,vogels,bavianen, wachtend op olifanten die de rivier konden overstaken. De olifanten staken niet de rivier over maar passeerde langs de andere kant zodat we in een versnelt tempo terug naar de andere locatie gebracht werden waar een andere kudde stond grazen. Foto’s werden genomen en op een bepaald ogenblik kreeg Ive de opmerking dat hij moest oppassen omdat hij een rode T shirt aanhad. De olifanten zouden de rode kleur ook als een bedreiging kunnen aanzien! Het werd steeds warmer en warmer in de brousse en een mens krijgt daar dorst van zodat we terug zijn gereden naar het dorp Boromo. Een frisse Brakina bier zou ons goed smaken ! In het dorp heeft Luc de boodschap verspreid dat we ghanacar II verkopen omdat hij en Francis dit weekend naar huis vliegen. Deze boodschap ging rond als een lopend vuurtje of via tam tam want s’avonds kwam er een kandidaat langs om met ons kennis te maken en de wagen te bekijken. De man zijn naam was Moussa, wat een toeval ,gelijk onze gids van een paar jaar terug in Libië! Allé deze naam zal wel meer voorkomen,denk ik! De onderhandeling begon en na een nachtje slapen werd er een prijs afgesproken die 2 maal hoger lag dan de aankoopprijs in België. Wij blij omdat we toch een wagen hebben verkocht met geen verlies!

6 januari stonden we met de wagen aan een plaatselijke garage waar ze de uitlaatpijp hebben hersteld. De uitlaat had ernstige schade opgelopen tijdens het off road rijden in de Mauritaanse sahara,vooral die laatste 20km naar Tidjikja,over de rotsblokken,leek wel rockcrowling . Deze herstelling hadden we overeengekomen alvorens Moussa de wagen zou kopen. Die €20 kosten zouden we wel erbij nemen. En Jahoor, deze herstelling ging echt terug op zijn Afrikaans,heel de uitlaat werd onder wagen in het zand gedemonteerd. De werkers lagen op hun rug in het zand onder de wagen, de sjalemo werd boven gehaald en de slechte stukken werden er tussenuit gehaald en vervangen door buis van een oude uitlaat. 3 man heeft de karwei geklaard in +/- 4uur.

Op het ogenblik dat ik nu aan het schrijven ben zijn we onderweg naar Ouagadougou, waar we met Moussa de centen gaan ophalen. Wij willen betaald worden in euro’s en niet in CFA’s en vermits in Boromo geen euro’s verkrijgbaar zijn,heeft hij contact opgenomen met de bank in de hoofdstad.

mauretanie